¿Ir ou non ir?

CHANCHONADA 237º

¿Ir ou non ir?.

Hai recoñecer que o Domingo de Ramos é un dos días máis especiais do ano, especialmente si eres neno,... en caso contrario, tamén en certo xeito voltas a rememorar algunhas cousas da infancia. Pero si o Domingo de Ramos fai sol, calor,... comida familiar,... dende logo si que é un día moi especial.

Este ano, por sorte, as ocupacións laborais deixaron que poidesemos disfrutar do Domingo de Ramos; todos estamos de acordo que o acto principal é a procesión e bendición de Ramos, onde os protagonistas principais son os nenos i nenas, cós seu ramos de loureiro, palmos,... os nenos están ledos con eses instrumentos florais, tamén estrenan roupa nova, zapatos,... teñen unha semana vacacional,... Durante esta ceremonia festivo-relixiosa coincidimos cun coñecido de Oia, que tamén acompañaba ós seus nenos a este acto.

Dende fai pouco máis dun ano, coincidimos con este coñecido no intre de recolle-los nenos da catequesis sabatina da parroquia de A Guarda. Por el somos coñecedores que o escaso número de nenos pequenos que hai en Oia, nas súas parroquias non imparten este servicio relixioso, como é o caso de Pedornes;... o cal fai que moitos pais acudan a parroquias veciñas, como é o caso da Guarda, ou Santa Mariña no Rosal,...

Pois este coñecido dende fai tempo ten a definición do futuro de Oia: “un pobo de vellos”; outros pais e nais veciños de Oia, tamén son coincidentes nesa definición. Mentrás transcurría o acto procesional de Ramos; o noso coñecido voltaba de cando en vez, a reitera-la súa definición que Oia é un pobo de vellos, onde os novos non teñen futuro, iranse, e estes nenos i nenas, tamén seguirán o mesmo camiño.

Nós quixeramos levantarlle o ánimo, decirlle que hai esperanzas, que as cousas poden trocar,... pero as evidencias númericas, demográficas, económicas, laborais,... que manexamos máis ou menos indican que a definición do futuro de Oia: “un pobo de vellos”; é moi certa. Pero cando, outro pai contertulio, acompañante de nenos, residente en Camposancos, ademáis de confirmar esa definición temporal de Oia, tamén opinaba que tanto O Rosal como A Guarda semella que están iniciando ese camiño.

Chega o intre da bendición dos ramos de loureiro, oliveiras, palmos,... na praza de San Benito;... Este contertulio camposino, fixo a seguinte observación:

• “Hai que ter pouca vergoña na cara e ser moi hipócrita; facer política contra a Igrexa Católica, e logo estar nos lugares principais presidindo un acto relixioso católico”.
• Algúns non entenden o que é o laicismo, a independencia entre Estado (Administración Pública) e relixión, non saben o que é a libertade relixiosa,.... Confunden os termos, erran nos feitos, e parte diso é consecuencia da forte impronta educacional recibida durante a dictadura.

Queridos señores cargos electos; cada un é libre de profesar a relixión que elixa, con maís ou menos devoción,... Aquí entre nos mesmos hai cristiáns católicos (algúns non pracicantes), temos a persoas dunha igrexa reformada (protestantes) e incluso un criado familiarmente dentro da igrexa ortodoxa. As creencias relixiosas son privadas, e propias de cada persoa.

A Administración Pública non ten creencias relixiosas; os seus cargos electos támpouco. As persoas que ostentan a representatividade dos cargos electos poden ter as ideas relixiosas que desexen, queira ou consideren oportunas,... pero a título individual. Pois o cargo electo forma parte dunha institución pública, que debe respeta-las diferentes creencias relixiosas, pero non profesa ningunha, cooperará, axudará a todas. O cargo público non profesa relixión algunha.

Na nosa opinión, os nosos cargos públicos electos en materia de relixión deben ser neutros. Non nos gosta nada olla-los en actos de netamente relixiosos públicos, sexan católicos, protestantes, islmámicos, xudeos,... Creo que moitos ainda teñen a impronta de épocas pasadas, onde os cargos electos ían en tódalas procesións católicas,... Eses tempos xa pasaron. Cando acudimos a un acto relixioso, acudimos ó mesmo en calidade de creente nesa fe relixiosa, e a fe é algo moi íntimo e privado.

Hai que lembrarlles ós nosos cargos electos que os eleximos para xestiona-los nosos intereses públicos, non para que fagan ostentación da súa fe relixiosa, pero tamén non nos gosta esas persoas que carecen de fe e acuden ó acto relixioso, pois entendemos que fallan ó respeto dos creentes. Támpouco, gostamos nada desas persoas que presumen do seu ateismo, que son funcionarios públicos (sobre todo profesionais do ensino),... pero sempre están dispostos a coller festivos relixiosos, para vacacionar nos mesmos,.... Se non teñen unha fe relixiosa, deben de ser consecuentes i eses días para eles deben ser laborais, e deixar que os creentes o teñan libre para atende-los seus deberes relixiosos. Realmente, este últimos son uns farsantes, non son ateos, son uns auténticos escaqueadores laborais, á caza e captura de días vacacionais sen importarlles para nada o motivo.

Finalmente, queremos lembra-la figura de certo Alcalde de A Guarda, nomeado popularmente como “O Xudeo”,... pero non por profesa-la relixión xudea. Foi Alcalde durante o franquismo, e nesa época de forte ligazón entre a Igrexa Católica có Estado, este señor non acudía ós actos públicos relixiosos na súa calidade de autoridade local. Somos descoñecedores das razóns, pero polo menos cumplía coa separación Igrexa i Estado.

Mirador do Monte Ancos, a 16 de Abril do 2.014.

Amador Felicidade Eterna. Director de Comunicación de la revista de eventos sociales y religiosos, “La Santa Paciencia” (Amadora, Distrito de Lisboa; Portugal)