Cocendo batracios

CHANCHONADA 234º

Cocendo batracios.

A ra (Rana, en castelán ou español) é un batracio anuro (sen cola ou rabo). Os expertos en psicoloxía usan a este animal para o caso do “Síndrome da ra cocida”, o cal parte da fábula do escritor francés Olivier Clerc. Maís ou menos a fábula di o seguinte.

“Poñemos unha ra dentro dun recipiente que conten agua a temperatura ambiente; a ra non se sinte incomoda neste lugar e a súa actividade orgánica é normal. Pouco a pouco imos elevando a temperatura da agua, a un ritmo de 1º C por hora; de tal xeito que a elevación da temperatura é prácticamente imperceptible. A ra non é conscciente deste quecemento, ó seu organismo vaise adaptando dun xeito progresivo.

Có paso do tempo a temperatura xa é algo elevada, pero esa temperatura ten un efecto de relaxante sobre o organismo da ra, será consciente que a temperatura non é normal, pero a relaxación muscular e neuronal fai que sexa incapaz de reaccionar, non é consciente do perigo que a rodea. Finalmente a rá fica cocida na agua; foi incapaz de reaccionar e adaptouse dun xeito erroneo ó seu entorno”.

O fenómeno da “ra cocida” é perfectamente extrapolable ós seres humáns. Moitas veces estamos ante situacións que serían intolerables e insopoportables por inxustas, polos abusos que conlevan,... pero rematamos cedendo ante elas. Simplemente por que o camiño que nos trouxo a esa situación foi moi lento, con cambios pequenos e case que imperceptibles; creando unha rutina na que un individuo e un corpo social aceptan e non cuestionan esa realidade cambiante.

Na vida da nosa sociedade acontece algo similar; dende fai anos, bastantes anos, vemos que a situación social, económica, laboral,... vai degradándose pouco a pouco, logo outro pouquiño máis,... imos perdendo dereitos, as libertades vanse restrinxindo,.. Pero o corpo social xa está acostumado a ter un salario de merda, á ausencia de dereitos laborais, a ter que pagar por todo, cada vez máis caro e de pior calidade, a ter impostos máis altos frente a salarios máis baixos,... Pero cando das a alarma, que a situación estase a voltar perigosa,... os demais ollan para ti, pero non reaccionan, o efecto relaxante e adaptativo fai que non aprecien o perigo, xa claudicaron e aceptan con resignación a próxima chegada do sacrificio final.

Nós formamos parte da xeración do BUP (Bacharelato Unificado e Polivalente); para nós o último curso era o COU, ese curso duro e temible de preparación pre-universitario, para afronta-los exames de acceso á universidade. Agora, na actualidade este nivel denóminase 2º de Bacharelato; ó compara-los temarios, libros e apuntes,... comprobamos que o nivel académico ten minguado moito.

Pero hai algo que resultanos máis escandaloso. Na nosa época, nós tiñamos moitas máis horas lectivas, hoxe estes alumnos teñen unha xornada máis reducida. ¿Por qué?. Na nosa época estudiantil era rara a ausencia do profesorado, podia acontecer por causas médicas,... pero normalmente era reemplazado por outro compañeiro do claustro de profesores, chegaba un sustituto, ou nos daban horas de estudio adicionais para mante-lo ritmo do apretado programa de estudio.

Pero, atopamonos coa desagradable sorpresa que no instituto da Sangriña (na Guarda), acontece todo o contrario, hai profesores con longas ausencias, por causas médicas, por viaxes de intercambios por Europa, e por outras causas descoñecidas,... estas ausencias do profesorado non son suplidas nin polos compañeiros do profesorado, nin por sustitutos da Administración Educativa,... a consecuencia é que os nosos alumnos non teñen as correspondentes horas lectivas, polo tanto van retrasados no programa educativo,... e a consecuencia disto é que un amplo porcentaxe dos mesmos chegarán ó final do curso cun nivel máis baixo do mínimo esixido.

Nós ollamos a estes alumnos como se vivisen o “síndrome da ra cocida”; ¿para qué imos a protestar por non ter tantas horas lectivas?, ¿protestar por que falta un profesor?, que va, mellor outra hora libre máis,... Logo xa os recolleremos cocidos, e formarán parte do prato estadístico do “fracaso escolar”.

Entendemos e compartimos as queixas dos que piden máis medios para a educación e formación dos alumnos; nos tamén queremos máis inversións económicas en educación,... ¿Pero os profesionais do sector non deben poñer algo máis da súa parte?. Non estaría mal que o Servicio de Inspección de Traballo elaborase un estudio, para ver que causas fan que o número de baixas médicas son tan altas no sector da educación pública, en comparación coa privada, ou con sectores como a construcción de obra pública,... ¿Tan perigosa laboralmente é a educación pública?; ¿cántas baixas ficticias hai neste sector laboral?

Mirador do Monte Ancos, a 9 de Abril do 2.014.

Sexto Raíz Cuadrada. Decano de la Facultad de Matemáticas, Universidad de los Valles de Tuy en Ocumare del Tuy (Estado de Miranda, Venezuela)